Ik heb niets tegen rekening houden met andere mensen. Integendeel. Ik vind het belangrijk om een beetje sociaal gezellig in het leven te staan en het helpt ontzettend als je niet alleen je eigen hachie in de gaten houdt, maar ook eens om je heen kijkt naar wat de anderen te zeggen hebben of nodig hebben. Rekening houden met anderen maakt je gewoon een toffer mens. Daar zijn we het in ieder geval wel over eens, vermoed ik.
Dus wat dat betreft is het helemaal niet verkeerd om je een beetje in te leven in een ander en je ook eens af te vragen wat iemand denkt en wat jouw acties voor gevolgen hebben voor de ander.
Maar als jij je vaak afvraagt wat iemand van je vindt of over je denkt, is er iets anders aan de hand. Dan gaat het niet meer over de ander, maar over jezelf.
Je kunt er behoorlijk onzeker van worden als je alsmaar probeert te raden wat een ander over je denkt. In een vergadering: 'Ze zullen dit wel een domme vraag vinden.' In de lunchpauze: 'Ze vinden me vast niet interessant.' Bij een presentatie: 'Ze denken vast: 'Wat weet zij er nou van?''
Hoe vaak hou jij je bezig met de mening van een ander? En hoe belangrijk is die mening voor jou? Ik wil hierover graag een paar gedachten met je delen.
Ten eerste kun je je afvragen of anderen wel zoveel over jou denken als jij denkt. Want net zoals jijzelf je vooral bezighoudt met je eigen gedachten en de dingen die je doet, geldt dat ook voor anderen. Hoe je het ook wendt of keert: de meeste mensen hebben hun handen vol aan zichzelf. Dus zouden ze zich echt zo uitgebreid bezighouden met jou? Ik zou bijna willen zeggen: 'Zo interessant ben je nou ook weer niet!' :)
Kijk maar eens hoe dat bij jouzelf werkt. Kan het jou echt schelen of een voorbijganger
make up draagt of 'au naturel' in de supermarkt loopt? Maak jij je echt druk over die fout in de presentatie van je leidinggevende? Loop jij echt nog tijden te denken aan die collega die er iets onhandigs uitflapte tijdens de vergadering?
Waarschijnlijk niet. Precies zoals mensen ook minder met jou bezig zijn dan je misschien denkt.
Ten tweede kun je je afvragen hoe belangrijk de mening van een ander is. Want laten we even heel duidelijk zijn: een mening is alleen maar een mening, en niet meer dan dat. Een mening is geen feit. Een mening is geen waarheid. Als iemand een mening heeft wil dat niet zeggen dat hij ook gelijk heeft.
Ik deed ooit eens een cursus waar ik aan het einde een presentatie moest geven. Mijn medecursisten mochten hun feedback noteren op een velletje papier maar hoefden niet hun naam eronder te zetten. Aan het einde van mijn presentatie kreeg ik dus een hele stapel volgekrabbelde papieren met allemaal anonieme meningen.
Sommigen hadden hun best gedaan om er een vriendelijk en opbouwend verhaal van te maken, anderen hadden lukraak wat kreten genoteerd. Maar er waren twee schrijfsels die vooral mijn aandacht trokken.
Eén van mijn medecursisten vond dat ik te beknopt was geweest in mijn verhaal. Ze had graag meer details gehoord en had het fijn gevonden als ik wat uitgebreider was geweest in mijn verhaal. Dat had het voor haar duidelijker gemaakt, zei ze.
Ik schrijf heel bewust 'ze', want ook al stond haar naam er niet op, ik wist precies wie dit had geschreven. Het was geschreven door iemand die zelf altijd héél uitgebreid en héél gedetailleerd vertelde over héél veel verschillende dingen.
De andere cursist vond dat ik de grote lijn een beetje uit het oog was verloren. Ik had best wat minder details kunnen vertellen en bepaalde onderwerpen minder uitgebreid kunnen behandelen. Dat was de kracht van het verhaal ten goede gekomen, zei hij.
Ook nu wist ik weer precies wie dit had geschreven. Het was geschreven door iemand die nooit twee woorden gebruikte als hij er aan één genoeg had, en die alleen van zich liet horen als hij vond dat hij echt iets had te zeggen.
Eén presentatie, en twee meningen die volledig tegengesteld waren. Ze konden dus nooit allebei waar zijn.
Dit is voor mij het moment geweest waarop ik mij volledig en voor altijd realiseerde dat een mening vooral iets zegt over de persoon die de mening geeft en maar heel weinig over mij.
Sindsdien ben ik daar overal om me heen bevestiging van tegengekomen.
Een mening zegt iets over de normen, waarden, ideeën, voorkeuren, angsten en overtuigingen die die persoon zelf heeft. Die hij zelf heeft opgebouwd, aangenomen, aangeleerd en voorgeleefd heeft gekregen gedurende zijn eigen leven. En dat wordt op jou geprojecteerd.
Een vriendin raadt je af om een wereldreis te maken omdat ze het zelf nooit zou durven.
Je ouders raden je af om je eigen bedrijf te beginnen, omdat zij vroeger hebben meegekregen dat financiële zekerheid ontzettend belangrijk is.
Je collega vindt je nieuwe outfit saai, omdat ze zich zelf graag als een paradijsvogel kleedt. Je leidinggevende vindt je rapport te uitgebreid, omdat zij zelf het liefst alles op 1 A4-tje prutst.
Voel je hem? De mening van anderen gaat helemaal niet over jou. Het gaat over henzelf.
Dus vraag jezelf eens serieus af: hoe belangrijk wil ik dat de mening van een ander voor mij is? Hoeveel wil ik me daarmee bezighouden? In hoeverre wil ik me erop focussen? Hoeveel aandacht wil ik eraan geven en hoeveel zorgen wil ik me erover maken?
Realiseer je dat je altijd een keuze hebt. Óf je maakt je druk over de mening van een ander en probeert iedereen tevreden te stellen, óf je ziet het voor wat het is en je bepaalt zelf wat je ermee wilt doen.
Jouw leven, jouw keuze.
Je kunt vast wel raden wat mijn mening is...
Comments