‘Ik werk eigenlijk van deadline naar deadline.’, vertelt ze. ‘Als ik een opdracht krijg, ben ik in eerste instantie heel enthousiast en vind ik het interessant en uitdagend. Maar vervolgens schuif ik het steeds voor me uit. Ik neem me iedere dag voor om eraan te beginnen, maar het komt er nooit van. Er zijn telkens dingen die ik belangrijker vind. Maar ik krijg er wel een knoop in mijn maag van, want het moet toch een keer af!’
Ik wil graag weten hoe dit afloopt. Ze vertelt het volgende verhaal.
Als de deadline nadert gaat ze er eindelijk aan beginnen, maar eigenlijk is de tijd te krap. Dus werkt ze zich gestrest een slag in de rondte, moet ze alles opzij zetten om het klaar te krijgen en stopt ze er veel te veel eigen tijd in. Ander werk blijft liggen en dat blijkt niet echt bevorderlijk voor de (nacht)rust en het humeur.
Als ze uiteindelijk pal op de deadline haar opdracht inlevert, (of een paar uur later om eerlijk te zijn), is ze er eigenlijk helemaal niet tevreden mee. Het had veel beter gekund, weet ze, maar daar was echt geen tijd meer voor. Ze maakt zich nu al zorgen om de feedback die ze gaat krijgen. Nog meer stress dus.
De volgende taak ligt al op haar te wachten en ze neemt zich heilig voor om deze keer echt op tijd te beginnen. Een goede planning maken en gewoon zorgen dat ze er genoeg tijd voor vrijmaakt. Dan moet het zeker lukken.
Aan goede voornemens geen gebrek.
Maar de dagen gaan voorbij en er is altijd wel íets dat belangrijker is om te doen.
De deadline kruipt alweer akelig dichterbij…
Is dit een verhaal dat in meer of mindere mate ook over jou gaat? Maak jij je ook schuldig aan het uitstellen van lastige of grotere taken?
Heb je enig idee waarom dat iedere keer weer gebeurt?
Is dat omdat je gewoon te weinig tijd hebt, een slechte planning hebt gemaakt, omdat je je niet hebt gehouden aan de planning of omdat je telkens andere, belangrijkere taken hebt? Of misschien wel al die dingen?
Maar dan moet je eens opletten. Grote kans dat dit uitstellen vooral gebeurt bij de taken waar anderen naar gaan kijken, en waar ze waarschijnlijk een mening over gaan hebben. Of de taken waar je je wat onzeker over voelt, die nieuw voor je zijn of waarvan je niet precies weet hoe je het moet gaan doen.
Bij dat soort taken is de boosdoener vaak perfectionisme.
En dan beginnen al die bovenstaande redenen op excuses te lijken. Excuses om maar niet geconfronteerd te worden met datgene waar je bang voor bent.
Dat het niet goed genoeg gaat worden. Dat het je niet gaat lukken. Dat je niet aan de verwachtingen gaat voldoen. Dat ze er iets van gaan vinden.
Dáárom stel je het uit.
Perfectionisme gaat namelijk niet over geen fouten willen maken en perfectie willen, perfectionisme gaat over de angst om niet goed genoeg te zijn.
De oplossing voor het uitstellen ligt dus niet in het maken van een planning of jezelf harder aanpakken en strenger zijn voor jezelf.
De oplossing ligt in het kijken naar dat perfectionisme en de angst die daaronder ligt.
Geen simpele, kant-en-klare fix, ik weet het. Maar wel één die je meer zal brengen dan alleen stoppen met uitstellen. Absoluut de moeite waard dus.
De keuze is aan jou.
Wil je er eens over sparren met mij? Neem dan gerust contact met me op.
Commentaires